Sukienka retro z żorżety marchiano

Lniany komplet

Sukienka maxi (1 wykrój na 10 sposobów)

Miał być komplet...

a zostały tylko spodnie i top.

Lniany letni żakiet

Ile można mieć w szafie żakietów? Dwa, trzy pięć? Można mieć ich znacznie więcej. Tak jak sukienek albo wszystkich innych elementów. Ile ich tak dokładnie mam, to nie wiem, ale w ogóle nie stoi to na przeszkodzie temu, by uszyć sobie kolejny. Zwłaszcza, że akurat takiego jeszcze nie miałam, a poza tym chęć szlifowania umiejętności jest zawsze dobrym argumentem, żeby uszyć sobie kolejny model.

Wiosenny zestaw ze sportowym sznytem

Wymyślanie tego zestawu zaczęło się od spodni. Od pewnego czasu miałam ochotę sprawdzić jakiś model spodni, który nie będzie zapinany, a wciągany, to znaczy będzie miał gumę w pasie. Trochę dla wygody, a trochę też dla ułatwienia sobie szycia. Poza tym chciałam zrobić sobie wprawkę przed szyciem takiego modelu z cieńszego dżinsu, bo to był mój docelowy plan. W Burdzie znalazłam odpowiedni model, ale zachciało mi się go co nieco „ozdobić”, więc trochę te nogawki pociachałam, dodałam tu i ówdzie, żeby było co przeszywać i przeniosłam swój pomysł na tkaninę. Razem ze spodniami skroiłam też bluzkę z kapturem, bo w toku wymyślania wyszło mi, że kolejny taki oszukany kombinezon czy też dres może ciekawie wyglądać.⁣ ⁣ Bluzowatości bluzce dodaje kaptur, ale w stronę bluzki ciągną mankiety z guziczkami. Jako uzupełnienie całości uszyłam żakiet, który po prostu zawładnął moimi myślami od chwili, kiedy zobaczyłam go w zapowiedziach. ⁣

Płaszcz na zimę, której nie było ;)

Ten płaszcz to jeden z takich projektów, który chodził za mną, przypominał o sobie i nie dawał mi spokoju. Kiedy więc udało mi się wreszcie dostać kupon wełny w odpowiednim kolorze, a potem jeszcze wszystkie odpowiednie dodatki, wszystkie inne plany odłożyłam na bok i mimo prognoz bombardujących informacjami, że proszę państwa, w tym roku zimy nie będzie, zabrałam się za szycie zimowego płaszcza z pełnym ociepleniem. No bo może tej zimy zimy nie będzie, ale kto ją tam wie. A może przyjdzie za rok. Tak sobie właśnie myśląc między innymi, szyłam ten płaszcz, nie szczędząc mu uwagi i czułości. No i wiecie, ja do niego z sercem na dłoni i dwustoma procentami zaangażowania, a on mi taki numer wywinął, że okazał się za duży. Tak bardzo, że z równym zaangażowaniem i oddaniem musiałam go pruć, żeby go dopasować do siebie. To nie był łatwy pojedynek i nie obeszło się bez ofiar, ale powiedzmy, że udało mi się wyjść z niego obronną ręką. A co do całego tego ocieplenia (podszewkę pikowałam sama, połączywszy ją z watoliną), to chciałam powiedzieć, że może i zimy nie ma, ale wcale nie jest mi za ciepło. Także teraz w ogóle nic a nic nie żałuję, że się w to ocieplanie bawiłam. Tuż po uszyciu płaszcza, tak zupełnie w ramach rozrywki i uszycia sobie czegoś ot tak za jednym posiedzeniem, uszyłam sobie bluzeczkę w grochy z lutowej Burdy. Prosta, ale te grochy są wystarczająco efektowne jak na moje potrzeby ;). Sam wykrój polecam. Tkaninę również. I w ogóle szycie polecam, bo to fajna sprawa!